Język chiński powszechnie uważany jest za niezwykle trudny. W rzeczywistości chiński po prostu bardzo różni się od języków europejskich. Jeśli chcemy uczyć się chińskiego, musimy najpierw zdecydować, który z licznych dialektów używanych w Państwie Środka nas interesuje.

Język chiński (汉语 Hànyŭ – język Hanów, 中文 Zhōngwén – język i pismo Państwa Środka) to w rzeczywistości grupa języków, które mają wspólne korzenie historyczne. W Chinach istnieje bardzo dużo dialektów, ich liczebność zróżnicowanie utrudniały komunikację między mieszkańcami odległych części Chin, więc w 1956 wprowadzono oficjalną wersję języka chińskiego, zwaną putonghua. Bazuje ona na jednym z dialektów mandaryńskich - dialekcie pekińskim. Tego właśnie języka oficjalnego (普通话Pǔtōnghuà – wspólna mowa, 国语 Guóyǔ – język państwowy), zwanego standardowym językiem mandaryńskim lub standardowym językiem chińskim, naucza się dzisiaj w szkołach i słyszymy go chińskich w mediach. Cudzoziemcy najczęściej uczą się właśnie putonghua i wiele osób nazywa go po prostu językiem chińskim. W dalszej części artykułu też będziemy posługiwać się tym uproszczeniem.

Język chiński jest językiem analitycznym, to znaczy nie posiada odmiany wyrazów. Kluczową rolę pełni natomiast składnia w przeciwieństwie do języka polskiego, w mandaryńskim szyk zdania może całkiem zmienić jego sens. W chińskim zasadniczo nie występują czasy, rodzaje, liczby i przypadki. Dlatego do nauki chińskiego nie potrzebujemy tabeli odmian, trzeba natomiast położyć nacisk na uczenie się konstrukcji.

Mandaryński jest również językiem tonalnym. To oznacza, że w zależności od tego, jak intonujemy daną sylabę, jej znaczenie zmienia się. Zasadniczo sylaba może występować w jednym z czterech tonów: równym, wznoszącym, opadająco-wznoszącym i opadającym. W języku chińskim istnieje ograniczona ilość sylab, zmiany tonu pomagają więc rozróżniać słowa.

Większość dźwięków, występujących w języku chińskim, znajdziemy też w polszczyźnie. W języku polskim nie ma natomiast systemu tonalnego, więc temu aspektowi nauki chińskiego należy poświęcić więcej czasu. Należy dużo słuchać i powtarzać za lektorem lub nagraniem. Trzeba pamiętać, że tony są bardzo ważne i nie można ich zaniedbywać, szczególnie na początkowym etapie nauki.

Za największą trudność w nauce chińskiego uważa się skomplikowany system pisma. Pismo chińskie składa się z pięćdziesięciu tysięcy znaków, ale wystarczy znać około pięciu tysięcy znaków, by biegle czytać. Pismo składa się z elementów, zwanych kluczami. Ucząc się nowego znaku, warto sprawdzić, z jakich elementów się on składa. Na przykład znak 林 lín (las) na pewno łatwiej zapamiętać, wiedząc, że tworzą go dwa elementy 木 mù (drzewo).

Jeśli chcemy ćwiczyć znaki, najlepiej zaopatrzyć się w kartkę w kratkę i miękki ołówek (1B lub 2B). Piszemy w kratkach centymetr na centymetr, aby zachować właściwe proporcje znaków. Trzeba pamiętać o kolejności i kierunku kresek. Pisanie w niewłaściwej kolejności może mieć negatywny wpływ na późniejszą naukę. Podczas pisania znaków, warto powtarzać na głos ich wymowę. W miarę poznawania pisma chińskiego, zapamiętywanie nowych będzie przychodzić nam coraz łatwiej.

Pamiętajmy, żeby uczyć się systematycznie. Jeśli codziennie będziemy poświęcać nauce chińskiego choćby pół godziny, już po krótkim czasie zobaczymy postępy. Nie wolno zrażać się pierwszymi niepowodzeniami, tylko powoli poszerzać swoją wiedzę. Jak mówi chińskie przysłowie: 千里之行，始于足下。(Qiān lǐ zhī xíng, shǐ yú zú xià.) - Podróż tysiąca mil zaczyna się od pierwszego kroku.